وقتی سطحی را با رنگ می‌پوشانیم، لایه‌ی نازکی که بعد از خشک شدن ایجاد می‌شود، اصطلاحاْ فیلم نامیده می‌شود. قبل از شروع پروژ‌ه‌ی نقاشی داخلی ساختمان باید به این فکر کنیم که چه انتظاری از ظاهر نهایی دیوارها داریم؛ چیزی که علاوه بر سلیقه‌ی شخصی ما، به این بستگی دارد که دیوار و سطحی که قرار است رنگ کنیم چه کاربردی دارد و در معرض چه چیزهایی (ضربه، رطوبت، …) است. رنگ‌های موجود در بازار با همه‌ی تنوعی که دارند، بر اساس ظاهر نهایی در چند دسته‌ی کلی از مات تا براق قرار می‌گیرند:

مات: رنگ های مات جزو متداول‌ترین رنگ‌ها برای نقاشی داخلی ساختمان هستند. این رنگ‌ها براقیتی ندارند و برای همین هم برای سقف و دیوارهایی که نمی‌خواهیم هیچ نوری را از سطح خود منعکس کنند، انتخاب ایده آلی هستند. اجرای این رنگ‌ها کار ساده‌ای است؛ هرچند ممکن است برای رسیدن به یک رنگ یکنواخت به بیش از یک دست رنگ زدن نیاز داشته باشید. رنگ‌های مات را می‌توان با استفاده از قلمو و یا غلطک اجرا کرد. این رنگ‌ها معایب دیوار را به خوبی پوشش می‌دهند؛ برای همین اگر خانه‌تان قدیمی است بهتر است سراغ این دسته از رنگ‌ها بروید تا هزینه‌ی زیادی بابت زیرسازی برای خود نتراشید. عیب این رنگ‌ها این است که به راحتی لک می‌گیرند. گرچه برخی از لکه‌ها را می‌شود به راحتی با یک پارچه‌ی مرطوب پاک کرد، ولی ممکن است بعد از چند سال لازم باشد که رنگ دیوارها را ترمیم کنید.

مات انامل: مات انامل بسیار شبیه رنگ مات است، با این تفاوت که دوام بیشتری دارد. تمیز کردنش راحت تر است و به ندرت نیاز به ترمیم دارد؛ این ویژگی امتیاز بزرگی برای رنگ‌های مات انامل محسوب می‌شود؛ به خصوص اگر بچه‌ی کوچک داشته باشید. مات انامل برای آشپزخانه که دیوارهایش نیاز به نظافت مرتب دارد هم گزینه ی خیلی خوبی است. اجرای آن نیز مثل رنگ مات است.

مات گچی: یک نوع ویژه رنگ، رنگ گچی است که بعد از خشک شدن سطحی شبیه تخته گچی ایجاد می‌کند. این سطح قابل نوشتن است و می‌تواند گزینه‌ی خوبی برای دیوار خاص (accent wall) خانه‌ی شما باشد و جایی باشد که اعضای خانواده می‌توانند برای هم چیزهایی بنویسند.

ساتنی یا ابریشمی: رنگ‌های ابریشمی از آن دسته رنگ‌های مخصوص نقاشی داخلی ساختمان هستند که خیلی‌ها اسمش را می‌دانند ولی اطلاعات زیادی در موردش ندارند. نتیجه‌ی نهاییِ آن چیزی بین رنگ مات و براق است ولی برق کمی ایجاد می‌کند و ظاهر نرمی دارد.

پوست تخم مرغی: رنگ پوست تخم مرغی براقیت خیلی کمی ایجاد می کند ولی نرمیِ رنگ ابریشمی را ندارد. به همین دلیل معایب دیوار را خیلی نشان نمی دهد و همین ویژگی آن را به گزینه‌ای مناسب برای نقاشی دیوارهای داخلی تبدیل می‌کند. اجرای آن آسان است و غالباْ‌ با یک دست رنگ زدن نتیجه ی مطلوبی می‌دهد. بنابراین از نظر اقتصادی نیز گزینه‌ی مناسب و مقرون به صرفه‌ای است.

نیمه براق: رنگ‌های نیمه‌براق دسته‌ی متداول دیگری برای نقاشی داخلی ساختمان هستند و البته بیشتر برای لبه‌ها و قرنیزها استفاده می شوند تا نقاشی دیوارها. نتیجه‌ی نهایی آن یک لایه ی رنگیِ سخت است و مناسب استفاده‌های سنگین است و به راحتی با آب و کف تمیز می‌شود. برقی که ایجاد می کند از رنگ‌های براق کمتر است اما معمولاْ با یک دست رنگ زدن نتیجه‌ی مطلوبی به دست می‌دهد.

نکته: رنگ‌های براق معایب دیوار را به چشم می‌آورند. بنابراین قبل از شروع نقاشی باید زیرسازی مناسبی انجام دهید.

براق: علاوه بر رنگ‌های مات، رنگ‌های براق نیز گزینه‌ی متداولی برای نقاشی دیوارهای داخلی هستند. این دسته از رنگ‌ها را می‌توانید تقریباْ روی هر دیواری استفاده کنید، با این حال برخی ترجیح می‌دهند از آن‌ها کمتر برای نقاشی دیوار استفاده کنند و به خاطر براقیت بالایی که دارند بیشتر برای سطوح چوبی مورد استفاده قرار می‌گیرند. رنگ‌های براق تمامی عیب‌های دیوار را نشان می‌دهند و رسیدن به یک رنگ یکنواخت غالباْ نیازمند بیش از یک دست رنگ آمیزی است.

نکته: در نظر داشته باشید که رنگ‌های براق زمان بیشتری برای خشک شدن نیاز دارند؛ بنابراین حواستان باشد که در برنامه‌ی زمانی پروژه‌ی نقاشی‌تان، زمان لازم برای خشک شدن هر لایه رنگ را بین هر دو دست رنگ‌آمیزی در نظر بگیرید. استفاده از فن و پنکه کمک می‌کند که رنگ دیوارها سریعتر خشک شود.