رنگ‌ها ترکیبات شیمیایی هستند و این واژه‌ی شیمیایی برای اغلب ما در نقطه‌ی مقابل طبیعی قرار می‌گیرد و واژه‌ی ترسناکی است. اما آیا در تماس بودن با رنگ‌ها واقعاً برای سلامتی ما مضر است؟ اگر قرار است با رنگ کار کنیم و دیوارهای خانه‌مان را نقاشی کنیم، چه نکاتی را باید برای سلامتمان بدانیم؟

همه‌ی رنگ‌هایی که در نقاشی ساختمان استفاده می‌شوند در دو دسته قرار می‌گیرند: پایه‌ی آبی و پایه‌ی روغنی.

رنگ های پایه‌ی آب حلال در آب هستند و توسط آب رقیق می‌شوند. خشک شدنشان به اندازه‌ای طول می‌کشد که آبی که در ساختارشان دارند خشک شود. به همین دلیل، هم زود خشک می‌شوند و هم بوی تند ترکیبات نفتی را ندارند.

رنگ‌های پایه‌ی روغنی با حلال‌های نفتی مثل تینر رقیق می‌شوند. متداول‌ترین حلال رنگ‌های روغنی، به دلیل مقرون به صرفه بودن، حلال‌های آلکیدی هستند. خشک شدن این رنگ‌ها طول می‌کشد و در حین رنگ‌آمیزی و خشک شدن بوی بد ترکیبات نفتی و گازهای مضر برای سلامت و محیط زیست در محیط آزاد می‌کنند. همچنین غالباْ برای تسریع روند خشک شدن، در ترکیب این رنگ‌ها از سرب استفاده می‌شود که ماده ای بسیار سمی و مضر است و اثرات زیان‌بار آن از محیط پاک نمی‌شود. بنابراین توصیه می‌شود که حتی‌الامکان از رنگ‌های پایه‌ی روغن استفاده نکنید؛ به ویژه اگر می‌خواهید اتاق کودک رنگ کنید. در صورت تهیه‌ی رنگ‌های روغنی حتماً اطمینان حاصل کنید که ترکیبات آن شامل سرب نباشد.

تنها مزیتی که رنگ‌های روغنی نسبت به رنگ‌های پایه‌ی آبی دارند، دوام و پایداری آنهاست. چون نسبت به رنگ‌های پایه‌ی آبی سطح سخت و مقاوم‌تری ایجاد می‌کنند.

حواستان باشد که برای دستیابی به کیفیت خوب در نتیجه‌ی نهایی پروژه‌ی نقاشی‌تان، برای رنگ‌های پایه‌ی آب زیرسازی (پرایمر)‌ پایه‌ی آب و برای رنگ‌های روغنی از زیرسازی پایه‌ی روغنی استفاده کنید.